Son Yemek ya da daha sık kullanılan ismi ile Son Akşam Yemeği (İngilizce: The Last Supper ) Duke Ludovico Sforza ve onun düşesi Beatrice d’Este isteği üzerine Milano’da Leonardo da Vinci tarafından yapılmış bir fresktir. Mona Lisa dan sonra Leonardo’nun en ünlü eserlerinden biridir.
Yaygın olan Hırıstiyan inanışına göre Hz. İsa Pesah Günü olarak bilinen Romalı askerlerce tutuklanmasından önceki gece havarileri ile son akşam yemeğini paylaşmıştır. Son Akşam Yemeği, rönesans sanatçıları tarafından en sık işlenen dini motiftir. Havari Yuhanna tarafından yazılan Yuhanna İncilinde Hz. İsa kendisi ardından gelecek olan Paraklit’le avunmalarını ister ve yarın yakalacağını söyler. Leonardo’nun eseri Hz. İsa’ nın son akşam yemeğinde havarilere "içinizden biri bana ihanet edecek" dediği anı anlatır. Leanordo’nun tamamlayabildiği ender resimlerden biridir.
Hz. İsa’nın manevi konumunu betimlemek için sanatsal perspektif kuralları kullanılarak orta çizgilerinin kesişim noktası Hz. İsa’nın sağ gözünden geçirilmiştir. Ayrıca akşam yemeği olmasına rağmen arka fondan ışık hüzmesi alınarak Hz. İsa daha net betimlenmiş ve vurgulanmıştır.
İhanet eden havari Judas daha önce işlenmiş olan tüm son akşam yemeği betimlemelerinin aksine masanın önünde değil, havarilerle birlikte arkasında yer almıştır.
Eserin yapmında en ince ayrıntıya kadar dikkat edilmiş masa örtüsü ve tabaklar ve desenleri rönesans eserlerinde rastlanmayacak kadar detaylı resmedilmiştir. Masa üzerindeki yiyecekler ise enfes natürmort örnekleridir.
İncile göre Son Akşam Yemeği’inde Hz. İsa ve Havarileri şarap içiyorlar ve ekmek yiyorlardı, şarap içtikleri kase senelerce Kutsal Kase adı ile anılanacak. Ancak resimde kâse ve şaraplı ekmek görülmemesi Hıristiyan dünyasında yıllardır tartışma konusu olmuştur.
Resmin olağan yapısı ise büyük bir anakronizm problemini beraberinde getirir. Hz. İsa’nın ve havarilerinin yaşadığı tarihlerde masada oturarak yemek yemeleri mümkün değildir. Masa etrafına sandalyeler koyarak belli bir düzenekte yemek yeme çok sonraki zamanlarda yerleşmiş bir gelenektir.
Eser bir çok efsane ile beraber anılır, masa örütüsünün sağ tarafına düğüm atılmış diğer yanına atılmamış olması bile beraberinde bir çok tartışmayı gündeme getirmiştir.
1495–1498, Boyutlar : 460 cm × 880 cm, Sergi Yeri : Santa Maria delle Grazie, Milan
